Hasłem trzeciej edycji Kina w Trampkach zachęcam Was, drodzy Widzowie, do spojrzenia na świat z szerszej perspektywy.
Co to znaczy być sobą?
Każdy pewnie miałby swoją własną odpowiedź, bo każdy jest inny i inaczej patrzy na świat. Dzięki temu możemy mieć wgląd w różne sprawy z wielu stron i pod różnym kątem. Z Kinotrampkowej perspektywy być sobą to móc, jak Giovanni (Giovanni i jego wodny balet) czy chłopaki z Ugandy (Mecz o wszystko) uprawiać swój sport wbrew przeciwnościom i obowiązującym regulaminom i wygrywać.
To móc zaakceptować swoją cechę osobowości lub umiejętność, jak Anatol swoją patelnię (Anatol i jego patelnia) albo Yuki i Ame swoją wilczą naturę (Wilcze dzieci) – i zobaczyć że życie od razu nabiera intensywniejszych barw.
To móc podejmować trudne decyzje i wziąć odpowiedzialność za słabszych i bezbronnych jak Cathy i Margaux (Raj dla ptaków) i dowiedzieć się dzięki temu, że ograniczenia są względne, gdy jest się wolnym człowiekiem.
To móc czasem zawieść się na kimś, ale mu wybaczyć jak Aidkeer Bartelowi (Wielbłądzi szlak) i zyskać przez to brata, o którym się zawsze marzyło.
Być sobą to też tworzyć filmy konsekwentnie w swoim własnym stylu jak Wes Anderson czy Jean – Pierre Jeunet, i poruszyć swoją wyobraźnią miliony głów na całym świecie. W tym nasze głowy i Wasze, mamy nadzieję.
Bycie sobą to umiejętność nazwania tego, co nas wyróżnia, nazwania naszych mocnych i słabych stron i cieszenia się z tego co mamy i kim jesteśmy. To danie sobie przestrzeni na zmianę, popełnianie błędów, na uczenie się i kształtowanie w kierunkach, do których bije nam serce.
Ponieważ to w dużej mierze bycie w zgodzie ze swoim wewnętrznym głosem, życie w swoim rytmie (czy jak tam każdy z nas – inaczej – by sobie to nazwał).
Nam, Kinotrampkowo serca biją wciąż do kina, choć oczywiście do różnych filmów. I już nie możemy się doczekać z którymi z Was połączy nas ta wewnętrzna muzyka.
Tylko z Wami, kochani młodzi kinomani, beat robi się fascynujący. Niech to będzie symfonia! Niech to będzie Wasz festiwal!
Ansta
